Μόνον όταν η φυσιοκρατική απόδοση διατηρεί παράλληλα και μια σταθερά επαναλαμβανόμενη τυπολογία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συμβολισμό.
Αυτός ο σταθερά επαναλαμβανόμενος τρόπος απόδοσης ατομικών χαρακτηριστικών αποτελεί εν δυνάμει τη βάση για μια πρώιμη σημειολογία σε συγκεκριμένους γνωστικούς τομείς, ένας από τους οποίους οπωσδήποτε είναι και η θρησκεία.
Στις πρωτόγονες κοινωνίες, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την αφηρημένη έννοια μιας ανεξέλεγκτης από τον ίδιο δύναμης
(όπως π.χ. την έννοια της παραγωγής και της γονιμότητας της γης), δυσκολότερα από μια συγκεκριμένη.
Βεβαίως, οποιαδήποτε δύναμη υπερβαίνει τα όρια του ελέγχου της από τον άνθρωπο έχει και κάποια χαρακτηριστικά σημεία.
Είναι λοιπόν πιθανό να την θεοποιεί ανθρωποποιώντας την, επαναλαμβάνοντας χαρακτηριστικά του ανθρώπινου σώματος που έχουν σχέση με αυτή την αφηρημένη έννοια την οποία προσπαθεί να αποδώσει και που είναι, ταυτόχρονα,
εύκολα αναγνωρίσιμα από το περιβάλλον κοινωνικό του σύνολο.
(Τέτοιο παράδειγμα π.χ. είναι ο φαλλός, οι μαστοί κ.ά. που εύκολα μπορούν να συσχετισθούν με την παραγωγή, τη γονιμότητα κ.λ.π.)
Η κοινή αποδοχή είναι εν δυνάμει η αιτία για την καθιέρωση με τον καιρό κάποιας συγκεκριμένης θεότητας.
